Çakırkeyif düşler ruhumu yalpalatıyor.

Bir mevsim daha geçiyor gözlerimden

Anladım tüm acılar anılardan

Unutmalı yakan elleri

Unutmalı tüm gülüşleri


Lime lime ediyor kargalar yıldızları

Susuyor yakamozlar

Susuyor cümleler

Susuyor kalbim

Tüm yalanrın şerefine içiyorum

Tüm kahpeliklere gülüp geçiyorum

Özgürüm gerçeklere sarılınca

Martıların kanatlarında senden çok uzakta mutluyum ölesiye

Hiç kimseymişim ben.Gökyüzü düşmüş üzerime, dünya ölmüş.Derin bir sessizilik diyor ki;'hiç kimseymişim ben'Duvarlardan geçebilirmişim usulca ya da  sokaklarda saydam vücudumdan kalabalıkları içimden geçirebilirmişim. .Bir insanın içine girebilirmişim kolayca ve yüreğine dokunamadan günlerce karanlık boşluklarında yaşabilirmişim işte o kadar hiç kimseymişim ben..
Koca götlü fahişelerin turladığı sokaklarda arşınlarken kaderimi, nefretimi soluyorum hiçliğimin üzerine.Buz tutmuş tüm cümlelerin üzerine uzanıyorum ölüyorum usulca anılarda.
Aşk kırılıyor yüreğimde ,intikam kara tırnaklarını geçirirken yüreğime içimde kandan nehirler çağlıyor.Ölüm fısıldıyor kulağıma;'hiç kimseymişim ben'
Anlamlandıramadığım her şey bir gölgeye sahip ,düşüyorlar peşime gizlice.Nefeslerini soluyorlar saçlarıma ürperiyorum her adımımda.
 Zaman kapatamıyor yaralarımı ,taze et kokusu çekiyor tüm vahşi hayvanları üzerime paramparça ediyorlar yüreğimi.Göz kapaklarım düşerken hayallerime anlıyorum;' hiçkimseymişim ben''


fırat kayımtu