Hiç kimseymişim ben.Gökyüzü düşmüş üzerime, dünya ölmüş.Derin bir sessizilik diyor ki;'hiç kimseymişim ben'Duvarlardan geçebilirmişim usulca ya da  sokaklarda saydam vücudumdan kalabalıkları içimden geçirebilirmişim. .Bir insanın içine girebilirmişim kolayca ve yüreğine dokunamadan günlerce karanlık boşluklarında yaşabilirmişim işte o kadar hiç kimseymişim ben..
Koca götlü fahişelerin turladığı sokaklarda arşınlarken kaderimi, nefretimi soluyorum hiçliğimin üzerine.Buz tutmuş tüm cümlelerin üzerine uzanıyorum ölüyorum usulca anılarda.
Aşk kırılıyor yüreğimde ,intikam kara tırnaklarını geçirirken yüreğime içimde kandan nehirler çağlıyor.Ölüm fısıldıyor kulağıma;'hiç kimseymişim ben'
Anlamlandıramadığım her şey bir gölgeye sahip ,düşüyorlar peşime gizlice.Nefeslerini soluyorlar saçlarıma ürperiyorum her adımımda.
 Zaman kapatamıyor yaralarımı ,taze et kokusu çekiyor tüm vahşi hayvanları üzerime paramparça ediyorlar yüreğimi.Göz kapaklarım düşerken hayallerime anlıyorum;' hiçkimseymişim ben''


fırat kayımtu