Gün batıyor, gün doğuyor hızla akıp gidiyor yüzler
Yüzler sessiz, yüzler kırılgan
Yağmur yıkıyor hüznü
Sırtı kambur kalbi kırık gölgeler  süzülüyor duvarlarda


Kalabalıklar içinde yok oluyoruz her geçen gün yavaş yavaş
Aynalar cevap vermiyor ; ''kimiz biz?''
Her sabah doğup  her gece ölüyoruz
Akreple yelkovan arasında hiç bilemeden ilerliyor zaman


İçinde tüneller  kazıyor ruhun, terketmek için etten makineyi
Geceleri duyuyorsun belki çığlıkları belki de artık umuramaz oluyorsun zamanla
Düşler kurdukça  zemberiği kırılıyor avuçlarında
Usulca siliniyorsun  yeryüzünden
Hiç var olmamış sanki aynadaki yüzün ..


yazan : fırat kayımtu