İki ucu boklu değnek gibiydin sevgili,
Koşup gelsem bin parçaya bölüyordun , dönüp gitsem hasretinle kavruluyordum.
Ne senle ne sensiz diyordum rakı bardaklarının kırılganlığını avuçlarken
Tek ayak üstünde cezaya kalmış çocuğun utanmazlığıyla seviyordum seni duvar köşelerinde
En güçlü aşklar hep kavuşamayanlarındı  ölümle biten
Mutlu sonlu masallar  ise  tam kavuşunca biterdi sonrası koca bir bilinmezlikti
O yüzden hiç bilemedik belki bu aşkla ne yapacağımızı.

 yazan:fırat kayımtu