Öyle anlar vardır ki aslında hiç var olmayan.Akılla delillik arasındaki o ince çizgiden atlarken dönüp arkana baktığında yaşadığın acıların yavaşça uzaklaştığını  gördüğünde o kadar da kötü değilmiş buralar diye ilerlemeye başlarsın.Yüreğini sıkıştıran o elden uzaklaştıkça özgürleştiğini hissedersin.Artık midenden gözlerine ilerleyen acılar yoktur , artık ıslak değildir gözlerin o yüzden buğulu gördüğün herşey netleştikçe sürekli gülmek istersin.Kahkahaların çınlarken boş kalplerde ,görmezden geldiğin bütün gerçeklerle göz göze gelmeyi başarırsın.Bir savaşın ortasında bulduğunda kendini ,koşarak yatağının içine kıvrılmazsın artık.Dikilirisin düşmanın önüne göğsünü açarsın cesurca kuşlar havalanır göğe ,vurulursun tek bir acı hissetmeden. Cümleler harfsiz kalır ,geceler  yıldızsız artık anlamsızdır tüm isimler.
Bir çocuk gibi koşarken düş bahçelerinde 'ağlama artık çocuk 'diye haykıran tüm o seslere kulaklarını tıkamışken ,yüreğin çarparken  delice ,ağzında hapsettiğin o ismi bir daha hiç anmayacaksındır.Delilik umursamamaktır biraz da.

Kafanda dönüp duran 'nedenler' tüm o 'nasıllar' anlam veremediğin tüm o cümleleri kafatasının içinden avuç avuç çıkarıp atarken karanlık sulara, buz gibi yüzüne çarpan tuzlu suların kokusunu içine  çekersin ,için buz kesilir .Burun deliklerin açılır sonuna kadar ve onun kokusunu bırakırsın yavaşça sokaklara.Sokaklar uzar gider ayaklarının altında , kokusuyla beraber yabancılaşır ,gecenin karanlığında kaybolur gider son hatırası da..

Hafifler yaşamak ,eğilmiş gölgene baktığında gülümsediğini görürsün .Ne kadar zaman önceydi sahi en son gülümsediğin ? Tanıdık bir çocuk gülümser hatıralarında o anda ,gülmek bir tek çocukken kolaydı  değil mi?

Kolay olmasaydı gitmeler ,gitmeseydi kimsecikler,acımasaydı tüm kalpler ve ölmeseydi aşklar..

Olmuyor ki ..