Yüzler vardı her biri diğerinden farklıydı
Her biri ayrı kokardı sanki
Güneş doğunca aynı olan hayatlara sahiplerdi
Yüzler vardı aşk nedir bilmeyen

Atmayan yüreklere sahiplerdi
Olmayan ruhlarına inanırlardı
Zaman geçerdi içlerinden
Saydam ve soğuklardı

Acı çekerlerdi için için
Ölümü yok sayıp
Avuçlarının içine alırlardı dünyayı
Bilmezlerdi yaşamayı

Gece olunca görünmez olurlardı
Karanlık yutardı tüm iyi niyetleri
Kimsesiz ve zorbaca sahip olurlardı
Gece örterdi usulca tüm günahlarını

Vedalara alışkın ve umursamaz
Soğuk avuçlarından kayıp giderken
Can çekişirsin son kez görebilmek için
İçindeki boşluk büyür yer seni diri diri


Sabah uyandığında gördüğün o yüze
Şükrederken sessizce
Kollarından düşersin sonsuz acılarına
Yüzler var aslında hep aynı boşlukta dolaşan

Gitmiyor yanıbaşımdaki yalnızlığın