Kadını örtülerle sarıp sarmalayıp dört duvarın içine hapsetmek midir insanlık.İçindeki sapkınca duygularla baş edemiyorsan ne engeller seni ? Bir kumaş parçası mı ya da bir kapı mı? Erkek mi dir sadece bu dünyadaki yaşama hakkına sahip cinsiyet? Bu dünya kadın için de vardır ve keyif alınacak ne varsa kadın içinde vardır.Bunu artık herkes kabul etsin.
Şimdi son günlerde din alet edilerek kadın üzerine oynanan oyunlara gelelim.Din emretti deyince düşünme yetisini kaybedenlerin içindeki insanlığı nasıl da yok edebileceğini düşünelim..

12 yaşındaki kız çocuklarıyla evlenebilecek zihniyetteki insanlar mı cennete gidecekler? Ya da cihat yapıyoruz diye övünürken saatlik nikah kıyarak kadınlara tecavüz edenler mi cennetliktir? Fuhuşa,muta nikahı adını koyup Allahı kandırdığını sanacak kadar delilik midir namuslu olmak.Bize bu beyinler mi anlatacak namusu ,iyiliği ve dini.Öncelikle şunu bir anlayalım ;Kadın, erkeklerin keyfi için yaratılmadı beyler bir kendinize gelin. Kadın ve erkek var ki bu dünyada insanlığın soyu devam etmekte. Biri olmazsa diğeri de olamaz.Kadının zayıf ve korunmaya muhtaç olduğu fikri nereden geliyor. Kadından güçlü olduğun kas gücüyle mi ölçülür.Aynı beyin, erkek ve kadının kafatasında varken nasıl kendini kadından zeki görebilirsin.Erkek kadından nasıl üstün olabilir? Ancak eğitimini elinden alırsan, dört duvarın içinde yaşatırsan kadının elinden gücünü alırsın ki zaten bunun içindir tüm bu baskılar.O zaman bir kadın olarak ben de derim ki; kadını görünce tahrik olanlar için hadımhaneler kurulsun.Gidip kendini hadım ettirsin. Böylece kendi içindeki sapkınlıkları kadının üzerinde tatmin etmesi engellenmiş olur. Yani, madem amaç kadını korumak, böylece hem kadını korumuş oluruz hem kendisini günaha girmekten korumuş oluruz. Bu da kadını korumak için seferber olmuş hükümete bir öneridir. Bana, erkekleri tahrik ediyorsun kapanıp sokağa çıkmaman lazım diyen birine ,12 yaşıdan evlendirilip daha çocukluğunu bile yaşayamadan hayvanca içini yırtmak mıdır kadını korumak diye sorarım. Geçen gün bir müslüman ülkede müslüman bir babanın 8 yaşındaki kızını yine müslüman 40 yaşlarındaki bir adamla evlendirilmesi sonucu 8 yaşındaki kızın iç organlarının parçalanıp ,kan kaybından öldüğünü okuyunca kanım dondu. Ve müsmanlığıyla övünen tüm o insanların nasıl insan olduklarını düşündüm. Ne kadar cahil olursan ol ,okuma yazma bile bilme ama içindeki ruh ,kafatasındaki beyin sana diyebilmeli ; ”o daha 8 yaşında bir çocuk !! nasıl sapık bir herifin altına atılır. ”Bana tüm bunların allahın emrettiğini söyleyemezsiniz. ve inandırmazsınız. Çok uzağa gitmeyelim kendi ülkemize gelelim; 10-15 yaşlarındaki kızların tecavüze uğradığı ve tecavüze uğradığı için suçlu sayıldığı bir adaletin hakim olduğu bir ülkede nasıl güvende hissedebilirsin kendini? Eve kapanarak mı güvende kalacağız yani. Hükümet bunu mu söylüyor bize. Son günlerde kadınla erkeğin ayrı yerlerde olmasıyla ilgili haberler görüyorum. Kız çocuklarını korumak için; etek giymesin pantalon giysin,merdivenden çıkmasın mümkünse nefes de almasın ki erkekler kızlara tecevüz etmek zorunda kalmasın.Tecavüzün herhangi bir hafifletici nedeni olamaz.İçindeki iyiye dair herşeyi yok etmen gerekir birine tecavüz etmek için ve zaten o kadar yoldan çıktıysan kadın ,erkek ,hayvan hatta damacana bile seni tahrik edebilir. İşte ülkenin geldiği durum bu.Gerçekten çok üzlüyorum . Bir kadın olarak değil bir insan olarak üzülüyorum.
Ve aklıma bir soru geliyor ; Kadından neden korkuyorsun bu kadar? Erkekle kadını yaşam alanlarında ayırırsan ve birbirine tamamen yabancı olarak büyürse o insanlar birbirini asla anlayamazlar böylece birbirinden korkan iki ayrı cins ortaya çıkar ve işte o zaman o insanlar birbirinden korkmaya başlar..Bir uzaylı görmüş gibi ,tanımalanamayan bir cisimle karşılaşmış gibi korkar.Kadınla erkeğin dost olamadığı veya aşkı hiç yaşayamayacak bir ortamda büyüyen bu nesiller hep nefretle dolu olur. Ve sadece öldürmekle yok edeceğini düşünür karşısındaki tehditi. Ve bir erkek için o tehdit, ”kadın ” olarak kazınırsa beynine eline geçen ilk fırsatta vahşice öldürmeye başlar.”Sağına soluna mı baktın sen, aşk mı yaşadın sen ,karşı mı geldin sen bana ” gibi türü bahanelerle katlederken kadınları ,kanlı ellerini allaha açıp cennete gideceğine inanacak kadar zavallı biri haline gelir erkek. Va kadın da elbette böyle bir cins karşısında korkar .Artık birbirinden korkan yaratıklar haline gelen bir insan türü olursun.Kadın ve erkek birbirini sevmeyi unutursa dünyaya kötülük hakim olur unutmasın bunu kimse..

Tüm ayrımların başı kadını ve erkeği birbirinden ayırmakla başlar ve bir bütünü ikiye ayırırsan oluşacak boşluğun içine neler konulabileceği tahmin bile edilemez.Ve boşluklar karanlıktır.Karanlığa mahkum bir ırk yetiştirmek istersen önce kadını cahil bırakmakla başlayabilirsin kadın korktukça doğurduğu ve yetiştirdiği erkek çocuk ;sevgi yoksunu olur .Kız çocuğu ise silik ve korkak .Böyle mi olmalı bir ülkede insanlığın sonu?

Bir şehre sırtını dönüp gitmek
Yaşadığını unutmak bir zamanlar geçtiği sokaklarından
İçinde boğulmakta olan anılarından kurtulmak
Her zaman kolay olmuyor vazgeçmek

Tüm iç organlar aynı oysa  ama ruhlar farklı
Kanın rengi kırmızıyken,rakının rengi beyaz
Karababasanlar siyaha boyarken tüm renklerimi
Uyuyorum ölümüne unutmak için

Uyanırsam bir gün düşlerimdeki dünyaya
Açlığın bittiği bir afrika gibi olsun
Çocuklar masumken hala ve rakı beyazken
Her zaman kolay olmuyor vazgeçmek


fırat kayımtu

İki ucu boklu değnek gibiydin sevgili,
Koşup gelsem bin parçaya bölüyordun , dönüp gitsem hasretinle kavruluyordum.
Ne senle ne sensiz diyordum rakı bardaklarının kırılganlığını avuçlarken
Tek ayak üstünde cezaya kalmış çocuğun utanmazlığıyla seviyordum seni duvar köşelerinde
En güçlü aşklar hep kavuşamayanlarındı  ölümle biten
Mutlu sonlu masallar  ise  tam kavuşunca biterdi sonrası koca bir bilinmezlikti
O yüzden hiç bilemedik belki bu aşkla ne yapacağımızı.

 yazan:fırat kayımtu

Onu düşündüğüm her an pişmanlıklarım tüm şehri yerle bir ediyor,dünya yanıp kavruluyor ,yüreğimde kıyametler kopuyordu. Tuhaf bir duygudur bu pişmanlık. Hep geriye dönüp başladığın noktaya gitmek ve  tekrar tekrar yaşamak istersin. Zihninde canlandırdığın her hikaye yine seni aynı sonuca taşırken şaşkınlığın öfkeye dönüşür.

Ölmek istediğim onca anlardan sonra artık öyle yorgundum ki hep aynı sonları yaşamaktan .Sonra anladım ki olmadı mı olmuyordu işte. Hayat böyle bir şeydi açıklanamaz şeylerle doluydu. Neden her sabah aynı şeyleri yaptığın  ya da neden onca insan içinden gidip onu sevdiğin gibi..

Bazı kadınlara veya erkeklere baktığımda nasıl oluyor da böylesi sevdirebiliyorlardı kendilerini acaba diye düşünmeden edemiyordum. Ben işin sevme kısmını yapabiliyordum ama sevdirme kısmı tam bir fiyaskoydu. Belki de sevmeyi de beceremiyordum. Hayatın tam ortasında beceriksizce dikilip durmaktan başka hiçbir şey yapamayan bir ben vardı elimde ve bu' benle ' ne yapacağımı bilemiyordum.

Her sabah uyandığımda hayatımdaki tek eksik olduğunu düşündüğüm aşkla, bir yerlerde karşılaşmayı umuyordum.Filmlerdeki gibi köşeyi dönerken çarpışabilirdim ya da bir davette üstüme bir şeyler dökebilirdi aşkım ya da yolda yürürken çatıdan tam kafamın üstüne düşebilir tüm beynim kaldırıma saçılmışken o hiçbir şey olmamış gibi kalkıp uzaklaşabilirdi de..

Aslında bir başka problemim de ; bu dünyayı çok ciddiye alamıyor olmamdı.Ama yaşamak ciddi bir işti elbette.Şairin de  dediği gibi, ''Yaşamak şakaya gelmez, büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın'' Ölmek istiyor ama ölemiyordum demek ki ciddiydim yaşamak konusunda.

Durmadan düşünüyordum hiç durmadan hem de.. Düşünme yeter artık diyordum ama yapamıyordum.Beynime hakim olamıyordum,kalbime hiç söz geçiremiyordum kısacası iç organlarıyla başı dertte olan biriydim. Tüm bu becerisizlikle elbette sevmeyi de elime yüzüme bulaştırıyor üzerine bir de tüy dikiyordum. Hiç bir erkeğin unutamadığı aşkı değildim.Bayramları bahane edip mesaj atılası o eski sevgililerden hiç olamadım anlayacağınız. Nedeni konusunda çok düşündüm.Kötü biri olmadığımı biliyordum ama nedense aşk konusunda sürekli sınıfta kalıyordum. Derslerine hiç çalışmayan tembel bir öğrenci gibi omuzlarımı silkip;'çalışmadığım yerden çıktı sorular'' diye bahanelerle geçiştiriyordum tembelliğimi.Çok zordu aşk ,keşke kolay olsaydı.O zaman herkes anlayabilir ve mutlu olabilirdi.O zaman belki ben de mutlu olabilirdim.

Aslında çevremde herkes bir şekilde mutlu. Ya parayla,ya aşkla , ya işle ya da hala nefes aldığı için falan.O da mutlu şu an eminim. Benden esirgediği kalbi kimbilir kime verdi.Umarım verdiği kişi de o kalbi  bıçakla paramparça ederken  hunharca güler karşısında.


Aklımı kaçırmak üzereydim aslında itiraf ediyorum aklımı kaçıralı çok oldu benim.Zaten herkes biraz kaçıktı bence.Ne zaman Dünyayı yüksek bir binanın çatısından izlesem bu fikre kapılırdım.Her gün aynı  azimle aynı şeyleri yaşayıp farklı şeyler umut edebilmek çok aklı başında bir iş gibi gelmiyordu bana. Onlardan farkım ise; her gün yaşadığımız  bu hayatı ben çok saçma buluyordum onlar ise görevlerinin bilincinde ciddi insanlar olarak yaşıyorlardı.

İçimdeki nefret biraz yatışmaya başlayınca ;''Belki de ben sevdirmek istemiyordum kendimi olamaz mıydı pekala olabilir.''dedim kendi kendime. Bu kadar üstüme gelmemeliyim.Yani düşününce hiç bir insan evladı aşk konusunda bu kadar başarısız olamaz.Demek ki bilerek yapıyordum kendimden gizlediğim sebeplerim vardı belki de.

Zaten herkes buna benzer şeyler hissediyordur her aşkın sonunda.Hiç sevilmedim hep sevdim deyip isyan ediyordur hayatına .Her neyse ben ise ; Her aşkın bitişinde biraz daha dünyadan uzaklaşıyordum ,sanki başka bir gezegendenmişim gibi özlüyordum ait olduğum o yeri...

FIRAT KAYIMTU