Doğup büyüdüğüm topraklar artık bana çok yabancı.İnsanlar hele ! bu dünyaya ait bile değilmiş gibi. Tanımlanamayan varlıklarla çevrilmiş dört bir yanım. Hangi yöne dönsem hep aynı yabancılık hissi.
Meydanlarda kindar bir insan kusuyor tüm nefretini kalabalığa.Kalabalık kör ,sağır ,dilsiz. Büyülenmiş gibi hayır aslında beyinleri alınmış gibi sadece kendisinden istenileni yapıyor.Okumuyor asla çünkü okursa bilecek tüm gerçekleri .İzlemiyor çevresini çünkü görecek tüm olan biteni. Zihinleri boş bir zindan olmuş tutsak etmiş yüreklerini.
Kindar adam ölüm saçıyor topraklarıma.Toprakla dolduruyor özgürlüğümü.
Tüm bencilliğiyle düşmanlarla dolduruyor aynalarımızı.Nereye dönsem hep aynı boş gözler ,dimağı boş yüzler .
Tabutlar yükselirken omuzlarda vicdan, kapatıyor kapılarını.Paramparça oluyoruz nihayet..
Doymak nedir bilmeyen kocaman bir ağızın içinde öğütülüyoruz yavaş yavaş.İçinde dinmek bilmeyen bir iştah var ve asla durmayacak bizi tamamen yiyip bitirmeden.
Korkuyorum artık sokaklarımın  ölgün ışıklarından. Feri kaçmış güneşimin.Aydınlatmıyor artık penceremi.Manzaram hep kış.Üşüyorum insanların cehaletinden.

Artık bir son vermeli korkulara,özgürlümü avuçlayan elleri kırmalı ve topraklarıma bahar gelmeli yeniden.

Bir çocuğun gözleri kapanıyor, yüreklerde zaman duruyor sanki.

Tuhaf şeyler oluyor ülkede. Televizyondaki haberleri seyrederken sanki büyülenmiş gibi hiç şaşırmıyor insanlar.Şaşırılması gereken o kadar tuhaf olaylar olurken diğer kanala geçebiliyor,uyuyabiliyor,sabah olunca yine hiç şaşırmadan işe gidebiliyorlar. öğle tatillerinde ,kısa molalarda ,internette bir haber gördüğünde yanındaki arkadaşına dönüp okudun mu bak yine ne demişler, ya da ne olmuş deyip biraz şaşırır gibi yapıyor,gözlerini  kocaman açıp bu kadar da olmaz gibi bir şeyler deyip sonra yine işlerine  bakıyorlar.Zamanın geçmesini bekliyorlar,zaman ilerliyor sessizce duvardaki saatlerde .
Tuhaf şeyler oluyor insanlar arasında.Kapı komşun bile düşmanın haline gelebiliyor veya çocukluk arkadaşını silebiliyorsun bir anda hayatından.Tahammülsüzlük yüreğine oturmuş lanetler yağdırıyor dört bir yanına. Dört bir yanın duvar oluyor kapanıyor gözlerine.

Düşman sinsice ilerliyor damarlarımızda.Her gün daha fazla kana bulanıyor içimizde.Bir çocuğun gözleri kapanıyor, yüreklerde zaman duruyor sanki.
.

Oysa zaman bizi duvardan duvara çarpıyor kemiklerimizi kırarken  en ufa bir acı bile duymuyoruz. Düşünmeyi bıraktığımızdan beri..